Ja ja, onze Amana begint sterk een eigen willetje te krijgen. Zo weet ze al heel goed wat ze wil en wat ze niet wil. En als het niet "naar haar goesting" is, zal ze dat ook meteen laten merken. Het is dan de bedoeling dat wij, als ouders, daaronder serieus blijven, maar het is zo grappig om haar bezig te zien, dat we meestal meteen in lachen uitbarsten. Ik zal even uitleggen wat ze precies doet als ze boos is. Ze balt dan haar vuistjes, strekt haar armpjes en dan maakt ze een soort grom-geluid. Bovenop kan ze op één of andere manier haar neusje krullen, zodat ze een heel gekke bek trekt, zonder dat het zelf te beseffen. Klinkt misschien allemaal niet grappig, maar je moet het gewoon zien! Ze lijkt dan plots zo groot, volwassen bijna. Heel bizar. Ja, ze laat ons goed weten wat ze al dan niet graag heeft. Zo kan ze er niet tegen door een speeltje boven haar te houden, waar ze net niet aankan. Of haar iets afnemen waar ze net mee aan het spelen was. Of als ze aan het eten is, en het gaat net iets te traag...
Nu, het is toch de bedoeling dat we serieus blijven, als ze weer haar kuren krijgt. Want die kindjes die zo klein lijken, weten en beseffen al meer dan dat wij voor ogen kunnen houden. Daarom proberen we haar toch streng aan te kijken als ze gromt als een beertje en gekke bekken trekt. Maar we moeten toch nog veel oefenen hoor, want meestal kunnen we onze lach toch niet inhouden en beginnen we zo te lachen dat Amana zelf mee begint te lachen. Maar uiteindelijk zien we haar zo graag lachen, dat we niet te veel energie besteden aan het oefenen van serieus blijven.
